تقدیم به امام عشق

بسم الله الرحمن الرحیم

به جمعه بگو نیاید اگر نمی آیی

این جمله که با خط درشت تو فضای اعتکاف بود حالمو مثل همیشه خوب کرد. به خودم گفتم چی میشه که حالم تو زیارت ، اعتکاف ، مناجات خوبه اما بعد که میشه زندگی معمولی حالم خوب نیست! نه که خوب نیست ؛ بد هم هست . 

اینکه این همه با زیارت آل یس و مناجات با امام عصر ( روحی و جسمی لک الفدا ) صفا کنی و اشک بریزی مهم نیست نه که مهم نیست مهم هست ولی مهمتر اینه که اون صفای زبونو بیاری به زندگیت. چطور تصدق آقات میشی خب قربون صدقه ی پدر و مادرت هم برو . اف نگو . مگه کسی که کمی درشتی کنه با پدر و مادر می تونه رضایت امام زمانشو جلب کنه؟! والدینی که خدا واسه اینکه نشون بده چقدر نسبت بهشون حساسه اسمشون رو بعد اسم خودش اورده تو قرآن شریف. اینا همش یعنی اینکه باید خودتو بشکنی کوچیکی کنی در برابر این دو بزرگوار تا بزرگ بشی و رشد کنی تو اخلاق و ایمان.

واسه اینکه نیازی نباشه که به جمعه بگیم تا نیاد باید ما به خودمون بگیم که نکن این همه بی ادبی و بی اخلاقی و گناه.

اون وقته که اگه تشنه ی دین خدا بشیم واسه پیاده شدنش روی زمین خدای جواد و سخاوتمند دریغ نمی کنه امامشو از بنده هاش. 

به خودم می گویم به راه بیا تا جمعه که می آید تو هم بیایی.